zaterdag 13 januari 2018

We gaan dervoor!

2017 was een kutjaar, dat mag je zo opvatten. Neenee, geen last van rare kwaaltjes down below, voor ik rare blikken krijg... Maar emotioneel een KUTJAAR! Stoppen met een opleiding die ik graag deed, onze hond Fievel moeten laten inslapen na een slepende ziekte, een ongeval met de auto (dat na 7 maanden gelanterfant door de verzekering toch 'opgelost' raakte), ... Zorgden ervoor dat m'n lichaam in juli STOP riep! Na de zoveelste klap, kon ik enkel maar huilen, boos zijn, huilen en wou ik het liefst vanal gaan slapen en niet meer wakker worden. Therapie werd voorgeschreven, en ik werd een mama aan de anti-depressiva. De mensen die me kennen, weten dat zeker dat laatste een hel is voor mij. Ik hou namelijk niet van medicatie, ik heb bewust een spiraaltje omdat ik te laks ben om elke dag aan m'n pil te denken, de slaapmedicatie die werd voorgeschreven maakte me stoned, en de anti-depressiva zorgde dat ik op automatische piloot leefde. Is dit het dan? Gelukkig zijn, door het dekentje dat anti-dep je geeft? De wereld blijft moeilijke momenten hebben, maar ik relativeerde op den duur zodanig dat de kinderen gewoon in leven houden m'n enigste doel was op een dag. Hey, topmoeder... Nee, dit was het dus totaal niet!

Na een tijdje aanmodderen, ben ik dan op eigen houtje gestopt. Niet bepaald verantwoord, en ik heb m'n moeilijke momenten nog, maar ik realiseer me dat ik dit wel kan. Na de zoveelste moeilijke periode, waar het gedrag van Robbe op school een grote trigger was, merkte ik dat ik veel last begon te krijgen op fysiek vlak. Het eten smaakte me minder, ik kreeg weer erge slaapproblemen, de gezonde blos op m'n wangen maakte plaats voor witte vlekken, en m'n levenslust was weer verdwenen. Na het zoveelste gesukkel met m'n maag, besloot ik toch naar de huisarts te gaan, die me doorverwees naar de spoedafdeling, voor een intenser onderzoek. Hij vermoedde een maagzweer. Ik moest er om lachen, want iedereen die mij kent, weet dat ik een bodemloos vat ben als het om lekker eten gaat. Ik bracht een hele dag door op de spoedafdeling van het Jessa-ziekenhuis in Hasselt, kreeg een echo, die niks raar liet zien, een infuusje met iets tegen de maagzeer, die na een gastroscopie totaal in orde bleek te zijn. De arts zei dat de volgende stap een scan zou zijn, waar ik eerlijk gezegd totaal geen zin in had.

Dat bodemloos vat, mag je letterlijk nemen. Overal waar ik kwam vond ik wel lekkers om te eten of te drinken, ik mag content zijn, ik heb altijd tussen de 75-78 gewogen, oke niet slank, maar ook niet moddervet. En junkfood! Mcdonalds, Quick, BurgerKing, KFC, ... Noem ze, en ze kennen mij! Vooral met de nieuwe McDonalds die op de straat gevestigd is, was de verleiding eens zo groot. Lagen mijn problemen dan uiteindelijk toch aan de manier hoe ik met m'n lichaam omging? Ik had al vaker over lactose intolerantie gehoord, en als melkverslaafde, kreeg ik makkelijk een liter per dag binnen, heel makkelijk. Ik besloot dan ook, na gesprekken met andere ervaringsdeskundigen, korte metten te maken met vlees en lactose. Dit gebeurde op 7 december, ik stond op, en besliste 'oke, vandaag is de dag'. Collega's vroegen zich af hoe lang ik zou volhouden, en m'n omgeving stond ook versteld. 'Rebecca, zonder vlees en lactose?' Ohja, schrap suiker ook maar van dat lijstje af. We doen het ineens tegoei. Meer vorderingen en recepten zal ik met plezier hier posten.

foto van Davie Jagt.

Veel liefs, Ikke! 

1 opmerking: